مرغ های رسته

« مرغ های رسته»

ای رستگان از قفس و آب و دانه ها! وی بگسلیده بند دل از آشیانه ها!

پروازتان بلند که پرچین آسمان کوته عروج گاه شما بی نشانه ها

آوازتان بلند که آنک سروده اید زیباتر از هَزار هِزاران ترانه ها

ققنوس را به آتش حسرت گذاشتید عنقاست در قفای شما نازدانه ها

عشق از سراچه ی دلتان شعله می کشد وه! این چه آتشی است که دارد زبانه ها؟

بگشوده باب فتح و شهادت به روزتان ذکر و سجود و خلسه ی ناب شبانه ها

کرّوبیان به فرّ شما غبطه می خورند آوازه ای است رفته کران تا کرانه ها

بر صفحه ای ز دفتر معنا نوشته اند زیبا عبارتی، خطی از جاودانه ها

سوداگران وادی ایثار زنده اند نزد خدا غنوده زمان تا زمانه ها

«نافذ»! به زخمه ی دگری  نغمه ساز کن سر ده سرود عشق، میاور بهانه ها 

محمّد علی مشایخی (نافذ) –بهمن ماه 1363