صدای پای معلم

* صدای پای معلم*

من از قدوم تو بوی بهار می شنوم.

حدیث رویش و آهنگ کار می شنوم.

صدا، صدای لطیفی است، پنداری

ز دور، شُرشُری از آبشار می شنوم.

صدای گام تو بر سنگفرش راه کلاس

ترنّمی است که از جویبار می شنوم.

ز در در آیی و بی اختیار برخیزم

که خیرمقدم ات از هر کنار می شنوم.

به احترام تو برپا زده است مبصر جان

سکوت را به بلندای جار می شنوم.

غلام همّت آنم که حرفی ام آموخت

شعار حجّت پروردگار می شنوم.

چو از سیاحت گلزار باز می گردی

ز دامن و دهنت بوی یار می شنوم.

ز خاطرات و رهاورد بوستان گردی

بکن حدیث که من بیقرار می شنوم.

کلام "نافذ" و تاثیر مهربانی توست

که عشق را ز دلم آشکار می شنوم.

محمّد علی مشایخی(نافذ)

در سروده ی «صدای پای معلم» به دو حدیث اشاره نموده ام:

۱- حدیث نبوی، که: "الکُتب بساتین العُلما" کتابها بوستان های دانش پژوهان هستند.

۲- حدیث علوی، یا حدیث منتسب به امام علی(ع)، که: "من عَلّمنی حَرفاً فقد صیرنی 

عبداً "  هر کس کلمه ای به من آموخت، مرا بنده ی خود گرداند.