حسرت معبد

با کسب اجازه از محضر استاد علی اکبر جعفری، نام این سروده ایشان را حسرت معبد می گذارم و با افتخار سروده «چکاوک» را در پاسخ این سروده آن نازنین تقدیم می کنم‌.

 *«حسرت معبد»*

خوشا سی سال پیش و آن زمانه

که عشق و شور بودی در میانه

کلاس درس، معبد بود هر روز

نیایش با لبان پر فسانه

خوشا آن روزگاران گذشته

شقایق بود و آواز و ترانه

اشارت با کمان ابروان بود

مَحبّت بود و عشقی جاودانه

لبی خاموش و چشمانی سخنگو

پیام وصل و رؤیای شبانه

تو ای ساقی! شرابی ده ز لب ها

که مست باده گردم کُنج خانه

چکاوک! نغمه خوان «جعفری» باش

که آوازت ز غم دارد نشانه

علی اکبر جعفری، مرداد ماه ۱۴۰۱ شمسی

*«چکاوک»*

مرا خطاب نمودی که نغمه خوان تو باشم

چکاوکی ز بلندای آرمان تو باشم

‌

من آن چکاوک دلخواه، روی بام شمایم

بگو چه نغمه سرایم که هم زبان تو باشم؟ 

بگو چَکامه ی مهر تو را چگونه سرایم؟

که رخنه ای به دل پاک و مهربان تو باشم

چه دستگاه، صواب است؟ شور یا ماهور؟

که هارمونی موزون به سازِگان تو باشم

تویی به حسرت ایام عشقبازی و گویی 

و من به حسرت آنم ز واژگان تو باشم

منم مرید کسی که کلاس معبد او بود

صد افتخار مرا سر بر آستان تو باشم

به زیر چشم، اگر یک نگاه می کردی

نبود زَهره مرا اینکه در مَظان تو باشم

تویی که شهره ی شهری به عشق ورزیدن

منم به بو که شماری ز عاشقان تو باشم

تو آن فرشته خصالی به هیأت انسان 

که آرزوست زمانی در آسمان تو باشم 

تو کنج خانه قلبی، شراب معنا نوش 

امید، قطره ی شوقی به دیدگان تو باشم

تو بوده ای به چهل سالِ پیش «نافذ»تر

منم که «جعفری» آذین به امتنان تو باشم

محمدعلی مشایخی (نافذ)- آبان ماه ۱۴۰۱ شمسی

پاسخ به سروده ی «حسرت معبد» حضرت استاد علی اکبر جعفری.

امید که آن خَدوم فرزانه در ایام بازنشستگی احساس کنج خانه نشینی نداشته باشند، چه او در کنج قلب هایی است که عاشقانه به آنان آموخته است.

«... نُصِیبُ بِرَحْمَتِنَا مَن نَّشَاءُ  ۖ وَ لَا نُضِیعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِین ® وَ لَأَجْرُ الْآخِرَةِ خَیْرٌ لِّلَّذِینَ آمَنُوا وَ کَانُوا یَتَّقُونَ®» (یوسُف/ ۵۶ و ۵۷)