رستخیز

گل کرد یادت در سرم، آرام گل کرد
 تا جلوه ات بر گونه ی گلفام گل کرد

در دشتها زیباترین گلگشت، آری
هنگامه ای در فرودین هنگام گل کرد.

در پیش رویم بوستانی از بنفشه
در خاطرم اندیشه ی خیّام گل کرد:

خاک کدامین ماهرو رویاست اینک؟
تصویر در تصویر، استفهام گل کرد.

یا اینکه ‌رؤیای که در خاک است اینجا؟
تاریخ در تاریخ، این اوهام گل کرد.

باد صبا آهنگ احیا دارد اینک
 انفاس او از صبحدم تا شام گل کرد.

آلاله های دشت ما اعلام کردند
 نسل شقایق پیشه در آلام گل کرد

گمنام بود و در عِداد خارها بود  
«نافذ» کنار جاده ی ایّام گل کرد.

تا بو۱ که استشمام معنی کرده باشد
در شعرهایش صنعت ایهام گل کرد.

آری بهاران رستخیزی در زمین است
در باورم از «بَعث»۲ یک الهام گل کرد.

محمدعلی مشایخی (نافذ)- فروردین ۱۴۰۱
۱- تا بو که: به امید آنکه، کاربرد بو در این بیت دارای ایهام است.

۲- «وَ اللَّهُ الَّذِی أَرْسَلَ الرِّیَاحَ فَتُثِیرُ سَحَابًا فَسُقْنَاهُ إِلَىٰ بَلَدٍ مَّیِّتٍ فَأَحْیَیْنَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا  ۚ کَذَٰلِکَ النُّشُورُ» (فاطر/۹)
و خدا همان کسى است که بادها را روانه مى کند؛ پس [بادها] ابرى را برمى انگیزند، و [ما] آن را به سوى سرزمینى مرده رانده و آن زمین را بدان [وسیله]، پس از مرگش زندگى می بخشیم؛ رستاخیز [نیز] چنین است.