غنچه ی نشکفته

*«غنچه ی نشکفته»

در غَفلت از ثنای گلی بودم

کز عطر او  دو‌ دایره مشحون است.

زان غنچه ای که تاب نیاوردند

تا بشکفد، حکایت مکنون است.

بر شاخه ای لطیف که بشکستند

پهلوی او گواه شبیخون است.

دانم که صرفه ای نبرند اینان

این کوثر ولایت زیتون۱ است.

صرّافنا! لِمَ سُمیَت زهرا؟

ضرب الوحیده ای که همایون است۲

می دانم آنکه فاطمه ریحانه است

می دانم آنکه خلقت بی چون است.

دانم که در قیاس نمی گنجد

با اسوه ای که خواهر هارون است.

اما چرا سِتَروَنی آوردم؟

توصیف او ز طاقتم افزون است.

می دانم آنکه هیچ نمی دانم

زان گل که از مُخیّله بیرون است.

یا بضعة النبی! حَسنین ات را

دنیا هزار مرتبه مدیون است.

از زینب ات حماسه همی زاید

حتی دمی که سخت دگرگون است.

لیلای بی بدیلی و بیجا نیست

مولای ما ز عشق تو مجنون است.

شوی ات به ساحت ولی اللهی

با عشق حق قرینی و مقرون است.

در بیکران ملک خداوندی

مولایی علی است که قانون است.

"نافذ" اگر  که اذن سرودن یافت،

بر لطف دوستان تو مرهون است.

محمّد علی مشایخی(نافذ) آذرماه ۱۳۹۹ شمسی

۱- یوقد من شجرة مبارکة زیتونة (نور/۳۵)

۲- ای گوهر شناس ما! بفرما چرا این سکه ی تک ضرب -که خجسته، مبارک و میمون است- زهرا نامیده شده است؟

* این سروده با تحریض استاد بزرگوار قرآنی سرکار خانم دکتر زهرا اخوان صراف، محرر گردید. با سپاس فراوان از ایشان.

* سِتَروَن= نازا