غِنای عشق

《غِنای عشق》

"اهل گردم دل دیوانه اگر بگذارد"۱

سهل باشد رخ جانانه اگر بگذارد

از گداییّ در میکده دولت یابم

سیره ی چیره ی شاهانه اگر بگذارد

بی خود از خویش شوم، تازه غریقی در عشق

عقل سوداگر فرزانه(!) اگر بگذارد.

عشق با عقل در آمیزد و اعجاز کند

سرکش کافر کاشانه اگر بگذارد

عقل کوتاه نگر، وسوسه ی شیطان است

عشق و عقل اند نه بیگانه اگر بگذارد

نقض این معرکه گیری مَجاز۲ است "حسین"

می زنم عقل ز پیمانه اگر بگذارد

بعضی از اهل سخن را به محاجات کشم

دام اگر جمع شود، دانه اگر بگذارد

توی تسلیم ولایت به کمالت راهی است

من و القای سفیهانه اگر بگذارد

"نافذ" افلاک نشین گردد زین تیره مُغاک

کشش و کوشش رندانه اگر بگذارد.

محمد علی مشایخی (نافذ)

۱- استقبالی از سروده ی شاعر معاصر عماد خراسانی

۲- عرفای ما عموما" عقل را در مقابل عشق انگاشته اند و عقل کوتاه نگر را - که فقط تا نوک بینی را می بیند- عقل تلقی کرده و آن را در مقابل عشق قرار داده اند‌. من این مناقشه را معرکه گیری مَجاز می دانم و آن را قبول ندارم. امام حسین (ع) این مناقشه ی واهی را به قوت نقض می کند، چه کار سترگ او در عین عاشقانه بودن کاملا" عاقلانه است. هم از اینروست که می گویم:

عشق با عقل در آمیزد و اعجاز کند.