«جوهر انتظار»

این سروده را به واسطه ی غلبه فضای ریاضی بر آن، به استاد بی بدیل ریاضی ایران زمین، مرد مشی عاشقانه، جناب علی اکبر جعفری -که خدایش نگاهدار باد- تقدیم می کنم.
سالها عاشقی را از ایشان آموختم و سخت وامدار معنویت، نظم و صفای ایشانم.

«جوهر انتظار»

ای، مهر "نقطه" ای ز "محیط" نشانی ات!
وی مه "محاط" "دایره" ی مهربانی ات!

گویا که از نگاه تو "مشتق" گرفته است
قوس و قزح، نماد قشنگ جوانی ات.

"هذلولی" مسیر شما "میل می کند"
تا کبریای حضرت روح المعانی ات

"سهمی" ز "استوایی" و رادی حواله کن
بر  "انحنای" راه محب گمانی ات

روزی بندگان ز خدا می رسد ولی
دریافت می کنیم ز دست نهانی ات

دانم بقای عالم فانی به دست اوست
اما به پاست از قِبَل زندگانی ات

گویم به چشم هر چه بفرمایی ام که من
هستم به گوشِ زمزمه ی آسمانی ات

با من سر خطاب نداری عتاب کن
لایق نیم شنیدن یک "لن ترانی" ات؟!

پس گاه بر حجاره ی قلبم عبور کن
تا نرم گردد از اثر حکمرانی ات

می بار ای وشند بهاری! ولی چراست؟
از این همه ربیع و شتا سرگرانی ات؟

یارب! به آن ذخیره ی رحمت اشارتی
تا پر کند جهان ز سماع و اغانی ات

آدینه ها امید دلم تازه می شود
شاید ببینم احمد مختار ثانی ات

"نافذ" در امتداد افق گام می زند
در انتظار تابش عدل جهانی ات

*******

سوگند بر طلایه ی عصر طلایی ات
بر عاشقان عارض غم مبتلائی ات

بی چاره کرده می کُشدَم آشنایی ات
چون کهرباست می کِشدَم دلربایی ات

بودیم برقرار و چو مهتاب رخ نمود
گشتیم بی قرار و خمار و هوائی ات

ماه از شعاع نور تو تاثیر می گرفت
وز سیزده ستاره ی چون تو خدائی ات

با اقتدا به سَیّد مهتاب، در غیاب
داریم ره به پنجره ی روشنایی ات

ای یادگار وصل دو دریا! تلالوئی
طاقت نماند و نیست شکیب جدایی ات

فرمود «ثُمَ انّ علینا بیانَهُ»
کی می کنی ارائه ی تفسیر غائی ات؟

از بند اضطرار کی آزاد می شوی؟
تا سر دهیم با تو سرود رهایی ات؟

نوحی و تا جوار خدا پیش می بری
احسن به مُنشأت تو و ناخدایی ات

مستکبران و دافعه ی حیدریت بس
مستضعفان و جاذبه ی مرتَضایی ات

هر نقطه ای جزیره ی خضرا ست بی گمان
سبز است مجلسی که در آید فنایی ات

قربان سیصد و ده و سه یار مهدی یار
"نافذ" که باشد -آن که نباشد فدائی ات؟

محمّد علی مشایخی (نافذ)