"جشن الفبا"

"جشن الفبا"

داستان از این قرار بود که:

برای جشن الفبا در اواخر کلاس اول ابتدایی دخترم -طلیعه- مسولین مدرسه برای فردای آن روز از این کمترین شعر خواستند. ساعت ۱۰ شب بود که از سر کار برگشته بودم، خسته و نیازمند شام و استراحت. از دخترم به اصرار و از من به انکار. سمبه ی پر زور دختر غالب شد و لاجرم این سروده در تنگنای حادثات محرر شد.

می دانم که زبان این سروده، هیچ تناسبی با کلاس اول ابتدایی ندارد، ولی گفتم: اگر نه برای کودکان که به بهانه ی آنان می توان سرود.
بالاخره صبیه با عشق زائدالوصوفی این سروده ی بسیار سنگین را بارها تمرین کرد و با زحمت زیاد در جشن الفبای مدرسه خواند.

آموخته ام که:
چون که با کودک سر و کارت فتاد
هم زبان کودکی باید گشاد

ولی نیک می دانید که از حرف تا عمل راهی طولانی است و از بکار بستن تا توفیق واقعی راهی طولانی تر.

البته اینطور نیست که همه اشعار این حقیر سنگین باشد. دارم سروده هایی که برای کتاب های فارسی دبستانی هم مناسب باشد.



بی گمان آنچه هست در هستی
حرف عشق است و شور و سرمستی

قلقلک می دهد که قاف منم
کودکی می کند که کاف منم
ِ
شین به شوخی و شهر آشوبی
سین به هفت سین به سبزی و خوبی

دال بر گردنش مدال بود
کمرش از ادب چو دال بود

قبل از این دال هم الف بوده
سر به شاگردی کسی سوده

چون به اخلاق دال پابندیم
بندگی می کنیم و خرسندیم

عین و شین با تمام فرزندان
همه در پیچ عشق سرگردان

نرسد تا به قاف جز عنقا
مرحبا! مرحبا! به فر هما

شور در جان هر الفبا نیست
یا اگر هست ظرف معنا نیست.

* الفبای فارسی و عربی ظرف کلام الهی و سخنان گهر بار معصومین علیهم السلام است. از اینرو بی سبب نیست که به این الفبا عشق می ورزم.

محمد علی مشایخی (نافذ)