خبرنگار (!)

«انا عرضنا الامانةَ عَلیَ السّمواتِ و الارضِ و الجِبالِ، فابَینَ ان یَحملنَها و اشفَقنَ منها و حَمَلهَا الانسانُ انّهُ کانَ ظَلوماً جَهولا» (احزاب/۷۲)

«خبرنگار (!)»

«نامداری» برغم شهرت و نام
در فراسوی مرز، کاری کرد.

لحظه ای تا نبود «آزاده»
نابکاری از او شکاری کرد.

برملا کرد و آبرویش برد
روی امواج، خر سواری کرد.

شیشه ی ترد اعتبار شکست
تو ندیدی چه انکساری کرد؟

تنگ چشمان به برکناری او
حکم کردند کو چه کاری کرد!

آنچنان عرصه تنگ شد بر او
تا ز اهل زمین فراری کرد

ماند انسان و انگ نامردی
چون خیانت به رازداری کرد.

شد محقق بر او ظَلوم و جَهول
چه بد انسان خبرنگاری کرد!                                                                                                                                                                                                                                        سوژه ی سخن، امانت موضوع آیه ی فوق الذکر بوده است که خلیفة اللهی است و این که تنها انسان است که حمل این بار بسیار سنگین را  قبول کرده است. از جمله صفات خداوند ستار بودن است. انسان هم قبول کرده است که  ستار باشد. آمدن صفات ظَلوم و جَهول در این آیه از آن روست که انسان ها در متجلی کردن صفات الهی در خود، بسیار قاصرند.
در ضمن حسن ختام سروده، تکیه بر ظَلوم و جَهول بودن انسان است. باید بیاموزیم که در دایره ی رفتارهای فردی اشخاص، اهل بزرگواری و پوشیدن عیب باشیم. جز معصومین -علیهم السلام- هر کس عیوبی دارد و رفتار الهی  طلب می کند که پرده پوشی کنیم.
خواجه ی شیراز می فرمایند:
به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات؟
بخواست جام می و گفت: «عیب پوشیدن»

گناه آن خانم در دایره ی گناهان صغیره است که رجای زیاد وجود دارد که خداوند ببخشد ولی گناه برملا کننده، در دایره ی گناهان کبیره است و شایدغیر قابل بخشش.